Τρίτη 14 Οκτωβρίου 2014

όπως ξυπνούν


sometimes, your voice passes through me like a knife



να παλεύεις να ανοίξεις τα μάτια σου όπως θα πάλευες να σώσεις τον κόσμο και να χαμογελάς όπως θα το κάνεις όταν θα τον σώνεις με δάχτυλα που έψαχνες δήθεν να σώσεις στο χάος των μαλλιών μου και μ’ άλλα που τα βρήκαμε να ψαχουλεύουν δέρμα μες στο δέρμα το κοινό μας δέρμα στο φως του πρωινού πορτοκαλί στο πρωινό σου πρόσωπο μια λωρίδα φως μια σκιά λωρίδες από τις περσίδες που ίσως έμειναν μισάνοιχτες μισόκλειστες θα έλεγα όπως το στόμα σου που κάνει πως ανταποκρίνεται στη γλώσσα που του κάθεται στα χείλη σου που κοίμισα και ξύπνησα τον έρωτα χαράματα στα μάτια σου να δω πως θα κοιμάται εκείνες τις στιγμές που έμενες ακίνητος να αλλάζεις την ανάσα σου λες κάποιος σε ‘βαλε να ανεβείς τον κόσμο στον κόσμο και οι φορές που έτρεξες πιο γρήγορα απ’ το φως για να βρεθείς κοντά μου ενώ στεκόμουν πάνω σου με την ανάσα σου σχεδόν σταματημένη να σταματάω τις ώρες που χωρίζονταν οι τόποι μας κι οι σκέψεις έκαναν πως βρίσκονται στο χρόνο στους χρόνους που σωπάσανε οι ήχοι μας και γράφτηκαν όλες οι λέξεις που πάψαμε από επιλογή που δεν την επιλέξαμε και όλες αυτές οι παύσεις λες και κάθισαν βαριές στα βλέφαρά σου πάνω και από κάτω εγώ που δεν φαντάστηκα τον κόσμο πως θα σώσω να είμαι εγώ αυτή που προσπαθώ τα μάτια σου ν’ ανοίξεις ο κόσμος όλος να σωθεί στο πρωινό σου βλέμμα όλος ο κόσμος να σωθεί μαζί και ο δικός μου 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου