Σάββατο 18 Οκτωβρίου 2014

put it on

Εχθές στη δουλειά ήθελα να θυμώσω. Να θυμώσω πολύ. Να εκνευριστώ να ξενερώσω. Να δείξω τι με πείραξε σε ποιον. Εδώ όμως δεν σ’ αφήνουν με όλα αυτά τα sorry και τα thank you. Ακόμα και να μ’ άφηναν το ξέρω δεν θα τα κατάφερνα. Σε ξένη γλώσσα δεν μπορείς να πεις με λέξεις τι σου έφερε στεναχώρια, θυμό, χαρά. Όχι με τρόπο που να γίνει κατανοητός ή να σε ξεφουσκώσει.

Αναρωτιέμαι πόσο με ξέρουν. Και αντίστροφα κι εγώ. Για πόσο καιρό με μαθαίνουν, για πόσο τους το κάνω. Με πόσους από αυτούς έχω ανταλλάξει κουβέντα μετά τις πέντε παρά τέταρτο Δευτέρα με Παρασκευή. Και τελικά πως φτάσαμε να έχουμε απαιτήσεις ο ένας απ’ τον άλλο.

Ο Peter με λέει ένα αρωματικό φυτό, όχι για να με πει αυτό. Αλλάζει λίγο το όνομά μου και τελικά το κάνει να ακούγεται σαν να με λέει ένα λουλούδι. Αν δεν χαμογελάσω αρχίζει και γκρινιάζει.

Η Rangini, φεύγει να πάρει καφέ, κατεβαίνει τον όροφο και γυρίζει πίσω λέγοντας πόσο terrible person είναι που δεν με ρώτησε αν θέλω κάτι να πιώ. Και μόλις της χαμογελάσω αρχίζει και μου λέει πράγματα που δεν καταλαβαίνω εκτός από το oh your smile, που επαναλαμβάνει ενδιάμεσα.

Ο James στέλνει mail να πει πόσο really ανησυχεί όταν δεν look happy και λείπουν τα χαμόγελά μου. Και μου ζητάει να τα επιστρέψω λες και ήταν δικά του και του τα κλεψα.

Ο Christian με σταμάτησε καθώς περνούσα μπροστά από το διαχωριστικό του γραφείου του και με ρωτούσε απειλητικά. Where is it? Τον κοιτάω και αναρωτιέμαι. Επιμένει. Where is it? Put it on, με διατάζει. Συνεχίζω να αναρωτιέμαι. Σηκώνει τα χέρια και με τους δείκτες του τραβάει τις άκρες των χειλιών του. Γεμίζω χαμόγελο αντανακλαστικά. There it iiiis…

Και απ’ την άλλη πιάνω τον εαυτό μου να στέλνω τη Rangini σπίτι της όταν τη βλέπω κουρασμένη στις υπερωρίες. Να μαλώνω τον Peter να μην αγχώνεται και να ζητάω από τον Christian να χαμογελάει στις μαυρίλες του.

Αναρωτιέμαι πως φτάσαμε τις σχέσεις μας εδώ. Που δύο δεν θα βρεις να έχουν κοινή τη μητρική τους γλώσσα. Φτάσαμε να συνεννοούμαστε. Φτάσαμε να ‘χουμε απαιτήσεις.


Τόσες απαιτήσεις σε έναν όροφο. Τόσα χαμόγελα.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου