Παρασκευή 21 Νοεμβρίου 2014

(you are Mine said she)

Μπαίνουν στο βιβλιοπωλείο μαζί.



Μαζί όμως.

Όχι όπως βλέπεις κάτι ζευγαράκια που κρατιούνται σαν από νόμο υποχρεωμένα χεράκι χεράκι ή αγκαλιά πιασμένα από τη μέση.

Χέρι σε πόδι, δάχτυλα σε μαλλιά, πόδι από άλλη λεκάνη ξεκινούσε, στου άλλου το βήμα κατέληγε. Τσάντες, μπουφάν μεγάλωναν το μπέρδεμα. Σαν να σπρώχνονταν και λίγο, σαν να διεκδικούσαν κι άλλο χώρο ο ένας από το χώρο του άλλου.

Γελάνε. Χαμογελάνε με θόρυβο μάλλον.

Δεν ξέρουν ακριβώς πού πάνε, τι ψάχνουν. Αρκεί που το κάνουν μαζί.

Σκύβει εκείνος να κοιτάξει τα κάτω ράφια. Της λείπει που για δευτερόλεπτα ξεκόλλησε από το σώμα της, του πιάνει το κεφάλι και χαϊδεύοντας το, το ακουμπάει στο μπούτι της. Ξεχνιέται αυτός για λίγο, δεν κοιτάει βιβλία, αγκαλιάζει το μπούτι.

Διαλέγουν βιβλία μαζί. Εκείνος μάλλον. Αυτή λέει σε όλα ναι. Σίγουρα έχει πει και αυτός σε όλα ναι.

Στο ταμείο χωρίζουν τα βιβλία. Όχι τα σώματα.

Πληρώνουν χωριστά. Τα βιβλία. Όλα τα άλλα τα πληρώνουν μαζί.

Στις σκάλες ανταλλάζουν τις σακούλες με τα βιβλία. Αποφάσισαν μαζί τι δώρο θα κάνει ο ένας στον άλλο.

Ανταλλάζουν χαμόγελα, αγγίγματα, βλέμματα, υγρά. Ανταλλάζουν, δε μοιράζονται. Ό,τι αποκαλύπτεται, ό,τι κερδίζεται, έχει διεκδικηθεί σε αγώνες που ακόμα δίνονται, και κλείνεται αποκλειστικά και εγωιστικά κάπου για να μπορεί να ανασύρεται ατόφιο, πάνω στις αισθήσεις με τις οποίες αποκτήθηκε, όταν το μαζί μοιάζει –δηλαδή δεν είναι- χωριστά.

Αποφασίζουν μαζί τι δώρα κάνει ο ένας στον άλλο.